Max Verstappen Down Under

Zondag 25 maart 1928. Dertig coureurs en hun helpers werken aan hun bolides op Phillip Island, zo’n 140 kilometer ten zuidoosten van Melbourne, Australië. Ze hebben zich ingeschreven voor de 100 Miles Road Race die morgen op het rechthoekige stratencircuit wordt verreden. In de loop van de dag wordt duidelijk dat van racen echter geen sprake kan zijn. Het regent de hele dag. De straten van Phillip Island veranderen in modderbanen. De race wordt uitgesteld. Een paar keer zelfs, want ook in de dagen daarna blijft het regenen en met een temperatuur van rond de 13 graden Celsius drogen de wegen slecht. Bijna de helft van de coureurs houdt het dan ook snel voor gezien. Als op zaterdag 31 maart de wedstrijd eindelijk wordt verreden, staan er in totaal maar 17 wagens aan de starts. Starts, want er zijn twee wedstrijden. Iedere wedstrijd is 16 rondes lang. Voor de eerste 100 mijl melden zich auto’s met een cilinderinhoud van 750 tot 1100 cc en van 1500 tot 2000 cc. In de tweede wedstrijd rijden de wagens tot 750 cc en van 1100 tot 1500 cc. Degene met de snelste tijd is de Champion of the Day en wint 100 pond. Dat is de 32-jarige Australiër Arthur Waite. Hij rijdt in een Austin 7, een wagen gemaakt in de Austin Motor Company van zijn schoonvader Sir Herbert Austin. Door deze overwinning wordt Waite de eerste officiële winnaar van de Australische Grand Prix. Zijn gemiddelde snelheid is 90 kilometer per uur. De op die dag gemeten snelste ronde wordt gereden met een gemiddelde van 130 kilometer per uur.
Max Verstappen start morgen in de 82e versie van deze wedstrijd, die al lang niet meer op Phillip Island wordt verreden, maar op het 5,3 kilometer lange Melbourne Grand Prix Circuit in Albert Park in Melbourne. De afstand is nu bijna het dubbele, ruim 300 kilometer. De snelste rondetijd staat op naam van Lewis Hamilton in een Mercedes. De daarbij horende gemiddelde snelheid is 210 kilometer per uur. Mocht Verstappen morgen winnen dan krijgt hij twee prijzen. De zilveren wisselschaal met daarin afgebeeld het stuur van drievoudig winnaar Jack Brabham en de Lex Davison trofee, met een model van de Austin 7 waarmee Waite de eerst Grand Prix ‘down under’ won. Die laatste mag dan voor altijd in zijn prijzenkast staan.

Davison won als eerste de Australische Grand Prix 4 keer. Hij deed dat tussen 1954 en 1961. In 2004 evenaarde Michael Schumacher zijn record. De Duitser had er minder tijd voor nodig. Hij won in 2000 voor het eerst in Melbourne. De kans dat Max Verstappen morgen de schaal en het Austin-model in zijn koffer kan pakken is klein. De Grand Prix van Australië is slechts drie keer gewonnen door een coureur die jonger was dan 25: tweevoudig winnaar Roberto Moreno, op 22e jarige leeftijd in 1981 en een jaar later opnieuw, en Lewis Hamilton, als 23e jarige in 2008. Het zijn de dertigers die in Australië het meest op het hoogste schavot hebben gestaan. Hoop, voor morgen en voor de toekomstige jaren, kan natuurlijk worden geput uit de resultaten van Verstappen tot nu toe. Daarnaast deelt hij met viervoudig winnaar Lex Davison dat hij uit een race-nest komt, met dit verschil dat de Australiër de oudste coureur in zijn familie was. Davison was getrouwd met Diana Davison, één van de vrouwelijke pioniers in de Australische automotorsport. Hun zonen John en Richard en kleinzonen Alex, Will en James zijn ook allemaal professionele autocoureurs. Lex Davison stierf in het harnas, in 1965, net 42 jaar oud, Hij kreeg een hartaanval tijdens een trainingsronde. Zijn wagen raakte met een snelheid van 160 kilometer per uur van de baan, ging over de kop en knalde tegen een hek. Hij overleed ter plekke. En dat moet Max hem dus zeker niet nadoen.