De gezelligste bocht in de Amstel Gold race

Met kloppende kuiten, bonkende bovenbenen en het snot voor de ogen raasden de renners na de beklimming van de Eyserbosweg ook gisteren richting het, samen met de Hennie Kuiper allee, bekendste vlakke stuk van de Amstel Gold Race. De plaats waar de renners aan 60 kilometer per uur op een muur van Kunrader zandsteen af rijden, waarachter overigens fervente ‘Dumoulinista’ huizen. De plek waar niemand minder dan oud-AGR-winnaar Philippe Gilbert tijdens de koers hoogstpersoonlijk de struiken waterde, en die daarom onder kenners ook wel bekend staat als ‘Het Bocht van Gilbert’. Puriteinen hekelen deze naam omdat technisch gezien Gilberts losplaats net iets voorbij het door ons bedoelde punt ligt, maar dat terzijde. De plaats die in de pers ook wel wordt aangeduid als ‘Bocht van Elkenrade’. Volledig ten onrechte overigens, want het is een gevaarlijke vereenvoudigde voorstelling van zaken. Door deze onschuldige benaming brengt men de lezers, en erger nog de coureurs, op een periculeus dwaalspoor. Er is sprake van nep-naamgeving van de ergste soort. Bocht? Een bocht is een geleidelijke kromming, zacht, onschuldig, aandoenlijk zelfs. Een bocht zie je aankomen. ‘Pas op voor de bocht’. Maar hier is sprake van iets totaal anders. Hier hebben we het over een potentiële coureur-kraker. Hij duikt op, is er opeens, uit het niets. Remmen, bijremmen, en sturen, vooral ook sturen. Anders eindig je tegen de zij- of achterwand van de carport van de ‘Dumoulinista’. En zie dan nog maar eens heelhuids weg te komen. Deskundigen weten het al. Beschreven wordt ‘d’r Linkse Ek va Elkeroa’, ofwel ‘de Linkse Hoek van Elkenrade’, een natuurlijke chicane, gemeen, geslepen, gevreesd.

Hack-d’r-Ek-plan
Nooit van gehoord, zegt u. Quod erat demonstrandum, ofwel: bewijs geleverd. Onwetendheid, vaak gekoppeld aan onkunde. Het is iets waar de omwonenden van ‘d’r Ek’ al jaren voor waarschuwen, zelfs tegen vechten. Al bijna vijftig jaar proberen zij het onheil af te wenden. Ze schreeuwen langs de weg, verminken hun huizen, garages en carports door het aanbrengen van opvallende attributen zoals spandoeken, vlaggen en wat dies meer zij. Jarenlang werden de jongsten als een soort van seinende sirenes uit het raam gehangen. En met succes. Jarenlang gebeurde er vrijwel niets. Maar ja, hoe langer iets niet gebeurd hoe groter statistisch gezien de kans wordt dat het wel misgaat. Aanvullende maatregelen waren nodig. Er werd een Hack-d’r-Ek-plan bedacht. Om de voorgestelde aanpak te laten slagen moesten er wel offers worden gebracht. Dat werd door de bewoners, bezoekers en het lokale bestuur met liefde gedaan. Alles voor de goede zaak.

Billen knijpen en bijsturen
Gisteren, zondag 15 april 2018, was de ultieme test. De offerplaats, direct gelegen aan en met zicht op ‘d’r Ek’, was in de voorbije maanden met grote zorgvuldigheid in gereedheid gebracht. Niets werd aan het toeval overgelaten. Vlak voor ‘d’r Ek’, beneden aan de offerplaats, kon zelfs een boodschap worden afgegeven in een Dixi. Deze afremmende facilitaire voorziening was aanvankelijk bedoeld als een vriendelijke en tegemoetkomende geste aan Tom Dumoulin. Zij bleef gehandhaafd, zelfs toen duidelijk werd dat de ‘local hero’ niet in koers zou zijn. Kortom, aan alles was gedacht. Wat kon er fout gaan? Nonchalant begon men dan ook aan de koers. Als eerste die van de dames. 12.13 uur. Een klein malheur vijf meter achter ‘d’r Ek’. Gierende remmen, wilde gebaren van omstanders, ontzetting in de gezichten van de op één hand te tellen offerbrengers. Gelukkig werd een massale kop-staart-botsing voorkomen. De wielrensters hadden er overigens geen last van. Het betrof enkel de volgwagens. Maar toch. Het was alsof ‘d’r Ek’ even zijn visitekaartje voor de dag wilde afgeven. Nu was iedereen alert. Het zou anders moeten. Met meer overgave. Met meer offerbereidheid.

Links, rechts
En zo geschiedde. Gedurende de rest van de dag was het een komen en gaan van jong en oud, mannen en vrouwen, connaisseurs en charlatans, pseudo-, quasi- en echte kenners, lokalo’s en toevallige passanten. Iedereen meldde zich op de offerplaats en leverde een bijdrage, velen zelfs langdurig en meervoudig. Er werd gepraat, gezongen, gedanst, gedronken, gegeten, (televisie) gekeken. Alles om het onheil af te wenden. Met overweldigend succes, mogen we stellen. D’r Linkse Ek va Elkeroa deed zijn naam en reputatie wel degelijk eer aan. Hij lag er zoals altijd: gevaarlijk en gewiekst, snijdend en stoer, maar de offergezindheid van vele mensen behoedde de coureurs en hun stalen rossen dit jaar voor een menage-à-trois met fiets en macadam, of erger, voor een crash in de carport. Hulde! Na de passage van ‘d’r Linkse Ek’ suisden de renners, na een rechtse bocht, ja, een bocht, weliswaar eens scherpe, maar een bocht, niet meer dan dat, onbekommerd met ruim 80 kilometer per uur richting de ruilverkavelingsweg. Het gevaar was geweken. En volgend jaar? Het is voor de renners te hopen dat de mensen aan ‘d’r Ek va Elkeroa’ dan dezelfde toewijding hebben als dit jaar. Misschien is Tom Dumoulin dan wel onder hen. Want in koers of niet, aan ‘d’r Linkse Ek va Elkeroa’ is hij altijd welkom. Aan 'd’r Rechtse' overigens ook, heb ik uit welingelichte kringen vernomen.

Marcel J.M. Put